وسیله زنجیردار، وسیله‌ای است که بجای چرخ از یک شنیِ یک تکه استفاده می‌کند. این وسایل شامل ماشین‌های عمرانی و ساختمان سازی، خودروهای زرهی نظامی و وسایل نقلیه ی بی سرنشین می شود.
مزیت اصلی این مکانیزم نسبت به چرخ، این است که سطح تماس آن با زمین بیشتر است. لذا نسبت نیرویی که به واحد سطح وارد می شود، در این سیستم کمتر است. بنابراین می توان از این مکانیزم برای سطوح نرم و سطوحی با انعطاف کم مثل گِل، یخ و برف استفاده نمود. اصلی ترین عیوب این سیستم عبارت است از اینکه نسبت به چرخ، بسیار پیچیده تر است و از نظر مشکلاتی چون دَر رفتن یا چسبیدن، بسیار مستعد است.

شنی های یک تکه، که به آنها شنی تانک یا کاترپیلار هم گفته می‌شود، سیستم‌هایی هستند که در آنها نیروی محرکه با آج‌های زیاد، متوالی و به‌هم چسبیده که با دو چرخ حرکت می‌کنند، منجر به جابجایی وسیله نقلیه می‌شود. معمولاً جنس این آج‌ها برای وسایل نظامی فولاد، و برای مواردی مثل وسایل کشاورزی یا ساختمانی ترکیب فولاد و لاستیک است. سطح زیاد این شنی‌ها در مقایسه با چرخ های لاستیکی یا فولادی، باعث شده است جرم وسیله نقلیه بهتر روی زمین توزیع شود. لذا احتمال گیرکردن یا غرق شدن در سطوح نرم کمتر شده است.
آج‌های برجسته فلزی، مخصوصاً در مقایسه با چرخ های لاستیکی، هم یک پوشش خوب است، و هم یک چیز مقاوم در برابر خرابی تلقی می شود. این آج های زمخت اصطکاک خوبی را برای عبور از سطوح نرم ایجاد می کنند ولی در عین حال می توانند روی برخی سطوح مثل سطوح آسفالته، خرابی هایی را ایجاد نمایند. به برای رفع این مشکل می توان از ترکیب لاستیک و فلز برای این آج ها استفاده نمود.
این سیستم شنی، از سال ۱۷۷۰ تا امروز در حال استفاده است. که به عنوان مثال می توان به مواردی چون بولدوزرها، دستگاه های خاک برداری، تانک ها و تراکتورهای اشاره نمود. البته می توان در هر وسیله ای که از استفاده از این مکانیزم سود می برند، و نیاز به فشار کمِ وارد شونده به سطح دارند این سیستم را مشاهده نمود.