دانلود فیلم: پیشتازان فضا - به سوی تاریکی (2013)

دانلود فیلم: فیلم "پیشتازان فضا: به سوی تاریکی (2013)" بعد از اینکه خدمه سفینه “اینترپرایز” با یک تهدید وحشتناک از جانب یکی از افراد سازمان خودشان مواجه می‌شوند، “کاپیتان کرک” تصمیم می‌گیرد یک گروه تعقیب تشکیل دهد و برای دستگیری آن شخص و پیدا کردن سلاح خطرناکش وارد منطقه جنگی شوند و …

نقد جامع فیلم "پیشتازان فضا: به سوی تاریکی (2013)":

برای انتقال به آینده، گذشته را به یغما برده است. ممکن است بگویند که فیلم «سفرهای ستاره ای 2: خشم خان/ Star Trek II: The Wrath of Khan» سایه ای کلی بر سر تمامی فیلم های مجموعه فیلم « سفرهای ستاره ای » انداخته است. تلاش هایی که برای خلق مجدد فضای تعلیق آور سفر ستاره ای دوم انجام می شدند، در « سفرهای ستاره ای 3: در جستجوی اسپایک/Star Trek III: The Search for Spock» و « سفرهای ستاره ای 4: کشوری ناشناخته/Star Trek VI: The Undiscovered Country» و «سفرهای ستاره ای ایکس: انتقام/ Star Trek (X): Nemesis » مشهود بودند. شخصیت های منفی مانند کروگ با بازی کریستوفر لوید، چنگ با بازی کریستوفر پلامر، سوران با بازی مالکولم مک داول و شینزون با بازی تام هاردی به صورت اجتناب ناپذیری با شخصیت فوق انسانی و برجسته ای که ریکاردو مونتابان بازی کرده بود، مقایسه می شوند. برای جی.جی آبرامز که تفسیر جدیدش از جهان و دوره ی زمانی « سفرهای ستاره ای » در فیلمی که در سال 2009 ساخت به او اجازه می دهد تا با آزادی عملی بسیار زیاد تمامی قواعد "کنون" را زیرپا بگذارد، تصمیم به تلاش برای تکرار جادوی فیلم «سفر ستاره ای» اول در یک فیلم که ادامه ی آن باشد، ممکن است تصمیمی مطمئن و عاقلانه باشد. اما اینکه «سفرهای ستاره ای: به سوی تاریکی/ Star Trek Into Darkness » تا حد کمی به چه سرنوشتی دچار می شود، امر خالی از خطری نیست. دلیل اینکه مجموعه فیلم هایی مانند « سفرهای ستاره ای » که دنباله های زیادی داشته اند، از مهلکه جان سالم به در می برند این است که آنها در عین حال که ارتباط با فیلم قبلی را حفظ می کنند، تغییرات را نیز با آغوش باز پذیرا می شوند. مجموعه فیلم های «جیمز باند/James Bond » تا به حال شش بار بازیگر نقش اصلی خود را تغییر داده است و با اینکه حفظ پیوستگی واقعاً سخت است، چندین قلاب کوچک وجود دارند که فیلم ها را به هم پیوند می دهند. مجموعه ی «Doctor Who » هر چهار یا پنج سال یکبار هنرپیشه ی نقش اول خود را عوش می کند اما هرگز گذشته ی خود را از یاد نمی برد. در بازسازی « سفرهای ستاره ای » آبرامز راهی پیدا کرد که جهان ساخته ی خودش را با دنیای پیشین که در پنج مجموعه تلویزیونی و ده فیلم سینمایی به وجود آمده بود پیوند دهد. حضور لئونارد نیموی/ Leonard Nimoy به نوعی پل میان این دو ست. حضور این بازیگر حدوداً هشتاد ساله که برای هشتمین بار در فیلمی از مجموعه ی «سفرهای فضایی» نقش آفرینی می کند، همان هدفی را دنبال می کند که در نسخه ی سال 2009 هم دنبال می شد. جالب و عجیب است که کسی که به شدت قصد داشت ازنقش خود در این فیلم ها جدا شود، فردی است که بیش از همه در این فیلم ها ظاهر شده است. حضور لازم نیست، بلکه جشن و سروری است برای طرفداران قدیمی و باوفای مجموعه که نزدیک به 50 سال آن را همراهی کرده اند. در واقع، با حضور باب اورکی/ Bob Orci و طیف گسترده ی طرفدارانش در گروه فیلمنامه نویسی، فیلم پر از تخم مرغ شانسی هایی است که برای هواداران فیلم گنجانده شده اند. «سفرهای ستاره ای: به سوی تاریکی» شبیه فیلم های سفرهای فضایی نیست، حداقل وقتی که بخواهیم این اصطلاح را با تکیه بر فیلم های این مجموعه در دهه ی 1980 معنی کنیم. فیلم بیشتر حول محور اکشن و ماجراجویی می گردد. نبردهای فضایی به جای اینکه آنطور پر تعلیق و تدریجی شکل بگیرند، به سرعت برق و باد آغاز شده و به انجام می رسند. روابط متقابل شخصیت ها خوب از کار درآمده اما بازیگران جدید آنقدر از نظر زمانی پیش هم نبوده اند که رفاقت و همرزمی صمیمانه ای را که در گروه اصلی بازیگران فیلم های قدیمی (شاتنر، نیموی، کلی ) وجود داشت، نشان دهند. به هر حال، کریس پاین/ Chris Pine، زاخاری کوئینتو/ Zachary Quinto و کارل اربن/ Karl Urbanآنقدر خوب ظاهر شده اند که ما به هیچ وجه حس نمی کنیم با شخصیت هایی تقلیدی روبرو هستیم. کرک با بازی پاین، غرور، ظاهر و نگاه نفوذگری دارد که با بازی شاتنر برابری می کند. کوئینتو از پس حفظ آن تعادل میان احساسات و منطق را که نیموی استاد آن بود، برآمده است. اربن مک کوی/ Urban's McCoyنسخه ی تقریباً بی عیب و نقصی نشان می دهد که تلخند های هوشمندانه ی کلی و همینطور انسان دوستی ساده انگارانه ی وی را نشان می دهد. و این یک تقدیر و گرامیداشت واقعی ست. داستان فیلم کمی بعد از جایی شروع می شود که پایان بندی نسخه ی سال 2009 انجام گرفته بود. کرک (کریس پاین) و افرادش سعی دارند یک جامعه ی بدوی را از خطر یک آتشفشان در حال فعالیت، نجات دهند. در همین حین، اسپاک (زاخاری کوئینتو) جایی به دام می افتد و کرک مجبور است قانون "فرماندار ارشد" از قوانین فدراسیون را نقض کند تا او را نجات بدهد. این موضوع باعث می شود امتیاز ارشدی مجدداً به ناخدا کریستوفر پایک (بروس گرین وود) برگردد و کرک تا سطح سربازی بی درجه تنزل کند. با اینحال همینطور که این اتفاقات در حال رخ دادن هستند، یکی از افسران پست و شرور استارفلیت، فرمانده جان هریسون (بندیکت کامبربچ) با رؤسای خود اعلام جنگ کرده است. او یک بمب در لندن منفجر می کند و ترتیب یک نفوذ مخفیانه به مرکز فرماندهی استار فلیت در سن فرانسیسکو را می دهد. ناخدا مارکوس (پیتر ولر)، مقام بالا دست پایک، سفینه ی کرک را همراه با دستوراتی جدید پس می دهد: هریسون را که در سیاره ی مادری اش کلینگون مخفی شده، پیدا کنند و عدالت را نسبت به او اجرا کنند. «سفرهای ستاره ای: به سوی تاریکی» تغییرات مشخصاً منحصر به فردی در شخصیت هریسون داده است. در ابتدا، به نظر می رسد او یک تروریست با ویژگی هایی کمی خاص تر باشد که کینه ی عظیمی به دل دارد. اما همانطور که داستان بازگو می شود، متوجه می شویم که حداقل دلیلی نهفته برای این اعمال او وجود دارد. کامبربچ در به تصویر کشیدن شخصیت هریسون فوق العاده عمل می کند و او را یک شخصیت منفی تک بعدی نشان نمی دهد. این تصویر عمق بسیاری دارد و شاید بتوان گفت میزان آن بیش از حدی است که این شخصیت استحقاق آن را داشته باشد. این یک فیلم با ریتم تند است،همانطور که مناسب بلاک باستر های تابستانی ست. فیلم برای قرار دادن اطلاعات در اختیار مخاطب وقت زیادی را اختصاص نمی دهد. با این وجود تعداد حفره های فیلمنامه ای واضح و مشخص نسبت به فسلن سال 2009 کمتر است و حداقل چیزی که بتوان گفت این است که به همان اندازه جذاب است. فیلم فرصتی می بیند تا همان کاری را بکند که در «سفر ستاره ای» قدیمی انجام می شد و اغلب از یک فیلمنامه ای که در آینده می گذارد، برای اعلام عقیده در مورد مسائل معاصر بهره جسته می شد. در این فیلم، تروریسم و سیاست های به راه انداختن جنگ برای از بین بردن یک تهدید از پیش مشاهده شده، موارد موجود را شکل می دهند. اگر نقص واضحی در فیلم باشد، این است که پایان بندی فیلم یک ضد نقطه ی اوج است. داستانهایی که پیش می رفتند با یک صحنه ی ناله و زاری به پایان می رسند. بعد از سفر افسانه ای که جهان های دور دست را نشان می دهد، نبرد های فضایی و آشکارسازی های غافلگیر کننده، همه چیز به یک دعوا و مشت زنی ختم می شود. علاوه بر این فیلم با بازی با احساسات مخاطب، وی را فریب می دهد. گرچه «سفرهای ستاره ای» هر از گاهی چنین کاری می کند و اینجا مشخصاً به «Amok Time» اشاره دارم.

منتقد: جیمز براردینلی // مترجم: الهام بای // منبع: سایت نقد فارسی